Door de ogen van een professional
Door de ogen van een professional
Afgelopen maand had ik samen met Nathalie een gesprek met een Gemeente om de Spiegelreflectiemethode op de kaart te zetten. Ons doel was simpelweg om minimaal 10 trajecten te verkopen omdat wij geloven in dat wat we aanbieden. En we voelen de meerwaarde om meerdere organisaties, op een andere manier dan tot nu toe wordt ingezet, aan elkaar te verbinden. Op een bepaald moment in het gesprek hoorde ik ons praten en kwam ik op een afstand te staan. En dat terwijl mijn enthousiasme en passie het vaak overneemt in een acquisitie gesprek. Ik realiseerde me echter dat het gesprek steeds meer een monoloog begon te worden, waardoor ik als vanzelf in een toeschouwende rol terechtkwam. We moeten niet proberen te overtuigen, maar doodgewoon het verhaal vertellen. Natuurlijk mag het doorspekt zijn van bezieling en gedrevenheid, maar de kracht van het verhaal sijpelt weg als je probeert te overtuigen. In retrospectief kwam dit inzicht tot me. Ik realiseerde me dat we het verhaal samen moeten vertellen met de deelnemers. We zetten daar zoveel mogelijk op in en nodigen ze uit om hun verhaal te doen. En zie hier het verhaal van een professional die haar beleving met ons wil delen!
Marije
Ik ben Marije, 47 jaar oud, vrouw, moeder, stiefmoeder en omi. Ik werk sinds 1995 in de jeugdhulpverlening in het Utrechtse. Vanuit mijn opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening begon ik mijn stage bij het JAC in de binnenstad van Utrecht. De jeugdzorg is altijd in ontwikkeling en ik heb gewerkt in diverse functies in het veld. Vanuit het JAC werd ik jeugdhulpverlener bij Bureau jeugdzorg in Utrecht en Nieuwegein. Na een korte uitstap naar het Algemeen Maatschappelijk Werk werd ik schoolmaatschappelijk werker op diverse basisscholen in Vleuten en de Meern. Dit heb ik gedaan tot de Buurtteams in Utrecht van start gingen. De baan hield op te bestaan en ik kon als gezinswerker aan de slag in een Buurtteam. De ontwikkelingen in het werkveld en in mijn privéleven maakten dat ik me geregeld bezighield met vragen als: wat wil ik hierna doen? Wat past er (nog) bij mij? Hoe werk ik het prettigst? Waar liggen mijn groei wensen en mogelijkheden? Het spiegelproject leerde ik kennen nadat ik was gere-integreerd na een moeilijke periode. Ik had er wel eens van gehoord omdat ik Nathalie persoonlijk ken en wij ooit collega's waren. Nu zag ik het aanbod van mijn eigen werkgever op het intranet en was meteen enthousiast om te gaan deelnemen. Blijven reflecteren, had ik geleerd door de jaren heen, is van groot belang. Deze nieuwe manier van reflecteren prikkelde mij omdat de methode echt iets anders brengt dan wat ik normaliter doe om te reflecteren. Ik had zin om verrast te worden en geprikkeld te worden om meer te leren over mijzelf en mijn professionele identiteit. Ik vind het heel fijn dat mijn werkgever dit soort kansen biedt aan de werknemers.
Ik ben het gesprek en het traject enthousiast en open aangegaan en heb gelachen, gehuild, geleerd, verwonderd, gezocht, gevonden en herontdekt.
Ik heb het Spiegeltraject ervaren als een positieve ontdekkingstocht. Ik ben er open in gegaan en heb geprobeerd deze kans ten volle te benutten door mezelf zo eerlijk mogelijk te laten zien. Ik heb de student hierin ervaren als een fijne reisgenoot met een nieuwsgierige en open blik en houding, durf om (door) te vragen, zichzelf ook te laten zien en mij te volgen in mijn zoektocht naar meer bewustwording zonder oordeel. Dit heeft geleid tot een aanscherping van bekende thema's, maar het heeft ook nieuwe inzichten opgeleverd. Fijn waren ook zijn vragen m.b.t. mijn wensen en verwachtingen richting de toekomst in werk en privéleven. Dit traject heeft mijn meer helderheid opgeleverd over mijn professionele identiteit en in bredere zin meer mildheid naar mijzelf gebracht.