Wie ben ik dat ik dit mag doen?
Praktijk meets theorie meets ervaring!!
Wie ben ik dat ik dit mag doen?
Prachtige woorden van Koningin Juliana bij haar inhuldiging in 1948. Toen ik mijn grote mensen carrière startte als gezinsvoogd bij (destijds) Bureau Jeugdzorg, was ik mij nauwelijks bewust van mijn vak. Natuurlijk probeerde ik alles zo zorgvuldig mogelijk en in overleg te doen. Naarmate ik meer ervaring opdeed drong de reikwijdte en diepte van het vak steeds meer tot mij door. Dit besef zorgde regelmatig voor het gevoel “Wie ben ik dat ik dit mag doen”? Dit gevoel vertaalde zich in de vraag “Wie zijn wij dat we dit mogen doen”? In het denken hierover en vooral het voelen hiervan werd het eerste zaadje voor de Spiegelreflectiemethode geplant.
De wens om het goede te doen voor de ander die in nood zit, leeft in veruit de meeste sociale professionals. Maar wat doe je dan en waarom en hoe en waartoe en, en…Er kwam geen einde aan de ‘ennen’. Maar moet er een einde komen aan de ‘ennen als je met kwetsbare kinderen en gezinnen werkt?
Er wordt vaak van alles georganiseerd, bedacht en gecreëerd voor degene die hulp vraagt. Zonder krachtige professionals met een stevige professionele identiteit komen projecten en organisaties niet tot hun recht. Het is essentieel om de professional optimaal te faciliteren in het ondersteunen van de hulpvrager. Wij hopen daar een bijdrage aan te leveren.
De Spiegelreflectiemethode is in ontwikkeling. Een ontwikkeling die zich in de praktijk vormt. Het uiteindelijk doel is om een bijdrage te leveren aan trotse vakbekwame professionals met een sterke professionele identiteit. Professionals die vertrouwen op de kracht van de hulpverlener en diens belangrijke anderen, om hun krachtbron te kunnen en durven benutten. Professionals die het systeem durven gebruiken ten dienste van de hulpvrager en niet verleid worden om zich achter het systeem te verschuilen. Professionals die bestaande structureren durven te bevragen met respect voor wat werkt. Professionals die durven co-creëren. Professionals die…
Maar hoe doe je dat? En hoe maak je gebruik van de mensen voor wie je het doet?
Je bouwt een systeem waarin je ervaringswijsheid kan gebruiken. En niet op een manier waarop de ‘ervaringsdeskundige’ een verhaal vertelt en tips geeft aan de professional hoe het beter/ anders kan vanuit het perspectief van de hulpvrager. Nee, je benut de ervaringskennis door erop te vertrouwen dat de ervaringswijsheid als vanzelf meekomt in de vragen die de voormalig hulpvrager stelt aan de ander: de professional.
We creëren door samen te doen! Samen met Mijke en 3 andere ervaringswijzen gaan we deze nieuwe ontwikkeling aan. Mijke zal ons in een paar gezamenlijke blogs meenemen in haar verhaal.
Mijke
Ik zag hem binnenkomen in de dorpskroeg en was meteen verliefd. Ik verbrak mijn toenmalige, saaie relatie en liet me meeslepen in dingen die ik normaal gesproken nooit zou doen. Zo gingen we naar Amsterdam en weer terug naar ons dorp met veel te veel drank op en hij blowend achter het stuur. Hij zat dagelijks in de kroeg en dat ik alle rekeningen betaalde en zijn schulden bij grote instanties probeerde op te lossen, was voor hem mooi makkelijk. Hij was een man met alle kenmerken van ADHD, altijd op zoek naar spanning en lak hebben aan regels. Ik vond het machtig spannend en interessant. Vanuit mijn werk in de psychiatrie herkende ik veel in zijn gedrag en ik dacht hem wel te kunnen veranderen.
Toen ik wat kritischer werd over onze relatie en vond dat hij een aantal zaken moest veranderen en verantwoordelijkheden moest nemen, ontstond er thuis, op de zolderkamer waar we woonden, een agressieve sfeer. Ik raakte ongepland zwanger en was er dolblij mee, ondanks het onderbuikgevoel dat onze relatie niet zou slagen en ik er alleen voor stond. Onze dochter werd geboren en ik moest met haar een nachtje in het ziekenhuis blijven. Ondertussen spendeerde hij ons geld in de dorpskroeg en trakteerde hij iedereen op champagne. Toch kochten we een huis. Mijn ouders leenden ons wat geld, waardoor we in een rijtjeswoning konden gaan wonen. Ik schilderde de kamers, werkte en zorgde voor onze dochter terwijl hij na zijn werk in de kroeg zat. Hoe naïef van mij, maar mijn hoop dat hij zou veranderen door ons meisje te zien opgroeien, was heel lang heel sterk.
Na een lange burn-out zou ik met mijn zusje wat gaan drinken, “papa” zou bij onze dochter blijven. Het zat me niet lekker om haar met hem alleen te laten op vrijdagavond, maar ik ging wel. Toen we thuiskwamen, bleek dit gevoel te kloppen. Hij lag op bed, met een grote opgezwollen ader op zijn voorhoofd in een diepe slaap. Ons kind, die toen 3 was, lag naast hem. Mijn zus vond een briefje met een telefoonnummer. Toen ze het nummer belde om na te gaan wie dat was nam er een jongen op. Hij gaf toe net aan de deur te zijn geweest om een zakje wit spul te brengen. Ineens en eindelijk viel alles wat niet klopte op zijn plek en ik dacht maar aan een ding: weg hier!! Dit is geen opvoeding, geen veilige omgeving voor een kind en een man die niet te vertrouwen is.
Na een korte periode kreeg ik een huurappartement toegewezen. Onze kleuter mocht naar school en we hadden het fijn met zijn tweetjes. Helaas bleef mijn ex ons op een nare manier stalken en bedreigen. Ook werd het maken van afspraken aangaande onze dochter steeds moeilijker. Dan weer wilde hij me terug en dan weer niet, wilde hij voor zijn kind zorgen en dan weer niet.
Vrijwillige hulpverlening, aangiftes, politie binnen, straatverbod, mediation, loze beloften, ja zeggen maar nee doen. Het was een zware tijd waarin het huis verkocht moest worden en de restschuld betaald.
De inboedel werd verdeeld maar vóór het ophalen had hij het al naar de kringloopwinkel gebracht. Mijn auto moest eraan geloven met een honkbalknuppel op de dag voordat we gezinstherapie zouden beginnen. En zo waren er talloze voorbeelden waardoor contact en afspraken maken steeds moeilijker werd.
Een bittere pil waardoor ik sterker ben geworden en terug kan kijken op wat ik heb geleerd en gezien. Onmacht, frustratie, het belang van vertrouwen en veiligheid voor een kind, vicieuze cirkels en (gebrek aan) inlevingsvermogen, kansen krijgen en ze pakken, slikken en weer doorgaan.
Het heeft me veel gebracht, nu ik tien jaar later terugkijk. Het eindeloze geharrewar, miscommunicatie, discussies over “de” waarheid, gesprekken met de buren van toen, met advocaten en de kinderrechter. Ik heb ze gevoerd met de vader van mijn kind, de politie, de voogden van SAVE, de mediators die betrokken waren. Ik zie mijn eigen aandeel, mijn leven voor en na deze relatie en voel vooral de trots dat ik onze dochter uiteindelijk heb kunnen geven wat zij nodig heeft. Gelukkig ziet zij dit ook zo!
Mijn levenservaring neem ik mee als moeder, als groepsleerkracht en als pleegmoeder van twee, maar vooral als mens…. Deze ervaringen wil ik meenemen om professionals te helpen in hun vak omdat het belangrijk is om voor een kind een veilige situatie te hebben waarin het zich goed kan ontwikkelen. Voor mij een belangrijke reden om deel te nemen aan het spiegelproject!