Ik ontmoet mezelf in de ander

De eerste inspiratie bijeenkomst voor de studenten was een succes. Nathalie, mijn partner in crime, en ik kwamen er in ieder geval hoogst geïnspireerd vandaan. Terwijl ik nadacht over inspiratie en geïnspireerd worden, realiseerde ik mij dat het om een gevoel gaat en niet zozeer om een staat die ik in woorden kan vatten.

Encyclo.nl heeft het onder andere over een Goddelijke ingeving, bezieling, levenwekkende kracht. Allemaal woorden die iets uitdrukken wat ik niet in mijn gevoelssysteem kan opnemen. Het maakt ook niet uit. Er is geen frame nodig. Vandaag realiseerde ik mij des te meer dat de menselijke behoefte aan een frame niet leidt tot meer effect of succes.

Voor de inspiratiebijeenkomst hebben wij nagedacht over een inspirerend programma. Op zoek naar een frame om de ander vol te gieten met inspiratie. In dit proces kwamen we tot de conclusie dat het heel persoonlijk is waar iemand zijn of haar inspiratie uithaalt. Hoe kan je dan een algemeen inspiratie programma maken? Het was een puzzel en we vroegen ons af of het aan ons is om een vastomlijnd programma te maken. Zijn wij verantwoordelijk voor het inspireren of is aan de studenten om elkaar te inspireren met hun ervaringen en inzichten? We kwamen uit op het laatste.

Een mooier parallel proces met de rol die de studenten zelf vervullen in de spiegelsessies konden we ons niet voorstellen. Achterover leunen, aansluiten, bevragen, en in ons geval, tools geven om de volgende sessies te verrijken.

Een dergelijk besluit om de verantwoordelijkheid voor het eigen leerproces bij de ander te laten is niet gemakkelijk. Het druist in tegen dat wat we geleerd hebben. Wij moeten immers wat briljants te bieden hebben om te laten zien dat we de ‘expert’ zijn.

Door elkaar te spiegelen konden we nagaan waar die behoefte vandaan komt en een keuze maken die gebaseerd is op dat wat we daadwerkelijk voor ogen hebben. Uiteindelijk kozen wij ervoor om het ongemak van een relatief ongecontroleerde situatie te verdragen en het proces haar werk te laten doen.

De studenten konden hun leerrendement prachtig in beeld brengen. Zowel letterlijk als figuurlijk aangezien we ze hadden gevraagd hun leermoment te tekenen. Ok, stiekem toch een klein beetje een frame of valt dat gewoon onder noemer ‘faciliteren’.

Alle gedeelde ervaringen hadden voor mij één opvallende gemene deler. De ervaring van een klein of groot deel van jezelf ontmoeten in de ander. De een na de andere student vertelde parallellen te ontdekken in de keuzes, worstelingen en patronen van hun professional.

Tijdens de ontwikkeling van de Spiegelreflectie methode is er regelmatig nagedacht over het matchen. Hoe doe je dat? Welke eigenschappen passen bij elkaar? Is er een algoritme nodig enzovoort. Tegelijkertijd was de aanname ook dat het niet moet uitmaken wie je spiegelt omdat de professional zelf verantwoordelijk is voor het eigen zelfonderzoek. Als de student in staat is aan om te sluiten en onbevooroordeeld vanuit nieuwsgierigheid en verwondering, vragen te stellen dan komt als vanzelf een leerproces op gang.

We wisten het niet en zijn gewoon gestart. Nu blijkt dat het menseigen is om datgene in de ander te zoeken dat je in jezelf herkent. Hierdoor resoneer je met de ander en kan er een verbinding ontstaan. Er ontstaat ruimte om de ander werkelijk te ontmoeten en om samen tot leren te komen.

Wanneer heb jij jezelf ontmoet in de ander?

Daar stond ik dan in de AH XL op vrijdag de 13e. Nog even wat boodschappen doen voor het weekend. De berichten over het corona virus werden steeds zorgwekkender, wat duidelijk zichtbaar was aan de hoeveelheid mensen en de lege schappen. Terwijl ik daar rondliep en om me heen keek voelde ik me gejaagd. Snel even in dit schap kijken en doorlopen. Naar het andere schap, oh nee kwam ik niet voor groenten en weer terug. Als een kip zonder kop rende ik van hot naar her, zonder tot stilstand te komen. De angst van de ander, de massa, weerklonk in de hele AH. Ik herkende mezelf in alle anderen om mij heen en liet me meevoeren. Ook ik geraakt werd in mijn angstdeel en mijn behoefte aan controle. Daar stonden we dan met elkaar in een collectieve resonantie. Inmiddels ben ik gelukkig gekalmeerd en kan ik de dingen meer in perspectief zetten. En tja, hamsteren. De neiging is er soms maar ik ben een dusdanig slechte hamsteraar, dat ik waarschijnlijk zelf een to good to go winkeltje kan beginnen als ik door zou gaan met hamsteren.